اجرت المثل و نحله

در عقد نکاح هر گاه طرفین شرط خاصی در مورد تبرئی  بودن کارهای خانه توسط زوجه و یا هر گونه شرط مالی ضمن عقد پیرامون امور خانه داری به عمل نیاورده باشند طبق مفهوم (م.۱۱۱۹ ق.م ) که می گوید چنانچه امورخانه داری زوجه اعم از آشپزی ، نظافت خانه و البسه ، نگهداری فرزندان و شیردهی به اطفال و امثال اینها به دستور شوهر صورت گرفته و زوجه نیز قصد تبرع نداشته باشد و چنانچه اجرت المسمی( مبلغی که توافق شده) برای این کارها ذکر نشده باشد ، مستحق دریافت اجرت المثل(در صورت عدم توافق مبلغ ، اجرت المثل تعلق میگیرد) است. آنچه که باید بدان توجه نمود این است که اجرت المثل در طول شرط مالی ضمن العقد در مورد کارهای زوجه در امر خانه داری است ، یعنی اگر زوجین در رابطه با نحوه دستمزد زحمات زوجه در امور خانه داری شرط ضمن عقد داشته باشند نوبت به اجرت المثل نمی رسد و اگر شرط در کار نباشد و تعیین اجرت المثل ممکن باشد ، اجرت المثل تعیین می شود.

تهیه اسباب و وسایل زندگی همانطوری که قبلا ذکر شده جزء نفقه واجبی است که بر عهده شوهر می باشد ، و در ماده ۱۱۰۷ قانون مدنی  تصریح شده است که اثاث البیت متعارف جز نفقه زوجه است . اما در بیشتر مناطق کشور ما بر طبق رسم و رسوم حاکی زوجه اثاث البیت منزل و یا بخشی از آن را بعنوان جهیزیه همراه خود می آورد . حال اگر این اثاث البیت منزل و یا بخشی از آن را بعنوان جهیزیه همراه خود بیاورد و در خانه شوهر هم در ید او باقی باشد، شوهر در قبال جهیزیه مسئولیتی نخواهد داشت . آنچه در برخی شهرها مرسوم است این است صورتی از اقلام جهیزیه تهیه می کنند و اقلام جهیزیه را تحویل داماد می دهند و از وی رسید اخذ می کنند ، این رسید گاهی تحت عنوان امانت است و گاهی صرفا قبض رسید جهیزیه است . چنانچه پس از تحویل جهیزیه به شوهر بین زن و شوهر اختلافی بوجود بیاید که منجر به استرداد جهیزیه توسط زوجه شود باید جهیزیه به زوجه مسترد گردد.

نحله:

مالی که شوهر در زمان عقد به همسرش میدهد و امکان استرداد آن نمیباشد.